Berlaen (De Affiche)

Op zaterdag 15 februari stonden deze getalenteerde muzikant samen met Neeka, Luka en Kristo bij ons op de planken met de voorstelling ‘De Affiche’. Wouter Berlaen (bovenaan foto) gaf ons alvast een unieke blik achter de schermen van dit bijzondere project. Benieuwd naar zijn verhaal? Leer hem hier beter kennen!

Hoe zijn jullie tot de keuze gekomen om net Rock Torhout/Werchter 1989 als thema voor ‘De Affiche’ te gebruiken?

We zijn altijd op zoek naar nieuwe concepten en wilden deze keer ook een jonger publiek aanspreken. Daarom kozen we voor een breed en herkenbaar repertoire dat een groot publiek aanspreekt. Het iconische festival Rock Torhout/Werchter 1989 was de perfecte keuze. De line-up bestond uit artiesten zoals Nick Cave, Pixies en Elvis Costello, maar ook uit minder alternatieve rock zoals Robert Cray, een fantastische bluesmuzikant. Het biedt een mix van stijlen en genres die zowel jong als oud in het achterhoofd zullen hebben. Dat maakt het zo krachtig en tijdloos.

Van welke artiest of welk nummer op de affiche voelde je meteen: ‘dit moet ik doen’?

Voor mij is dat zonder twijfel Lou Reed. Ik ben van het jaar 1976 en mocht in 1991 voor het eerst naar Torhout. Het jaar daarop stond Lou Reed weer op de affiche en zag ik hem voor het eerst aan het werk. Daar heb ik hem echt beter leren kennen. Lou Reed is een artiest waar ik mezelf sterk in herken. Hij heeft een nonchalante stijl en vertelt zijn verhaal op zijn eigen unieke manier. Zelf ben ik ook niet bepaald een technische zanger, en hij heeft me enorm geïnspireerd om te blijven aan wie ik ben. Het is een buitenkans om een nummer van hem te mogen coveren.

Wat betekent het voor jou om iconische artiesten te coveren? Voel je een bepaalde druk of juist meer inspiratie?

Er is zeker druk van buitenaf. Mensen verwachten dat je echt goed moet zijn om zulke iconische nummers te coveren. Zelf ben ik eigenlijk begonnen als bassist en kwam ik toevallig in de schijnwerpers door een paar liedjes in mijn dialect. Dat ik nu zanger ben, had ik nooit verwacht. Misschien helpt dat me om het allemaal met een zekere nonchalance te benaderen. Ik denk: ‘Ik doe mijn best, en mensen mogen denken wat ze willen.’ Natuurlijk voel ik die druk wel, maar artiesten zoals Lou Reed hechtten ook meer belang aan het verhaal achter hun nummers dan aan perfectie. Dat inspireert me om gewoon eerlijk te zijn en een geloofwaardige eigen versie te brengen.

We proberen niet de iconische goden na te doen. We zijn geen tributeband die dezelfde kostuums of een vergelijkbaar decor brengt. Dat is ook niet wat het publiek mag verwachten. We willen onze eigen stempel drukken op de nummers en de verhalen erachter vertellen. Kijk bijvoorbeeld naar Neeka: zij heeft zo’n sterke eigenheid. Er was een nummer dat ik persoonlijk niet kon aanhoren, maar toen zij het op haar manier bracht, was ik meteen verkocht. Het gaat bij ‘De Affiche’ om authenticiteit en niet om een exacte kopie.

Wat was de grootste uitdaging bij het maken van deze voorstelling?

Eigenlijk is het hele proces heel vlot verlopen, mede dankzij de fijne samenwerking met zulke toffe artiesten. Maar de grootste uitdaging was toch wel het vinden van een goede balans in de keuze van de nummers. Neeka en ik benaderen het repertoire vanuit een ander perspectief dan Luka en Kristo, de jongere artiesten. Zij hebben de artiesten nooit live gezien en kwamen daardoor met heel andere nummers op de proppen. Wij kozen eerder voor de klassiekers, terwijl zij meer verrassende keuzes maakten. Het was belangrijk om daar een evenwicht in te vinden, zodat de voorstelling zowel herkenbaar is voor het publiek als vernieuwend blijft.

Als je één artiest uit de line-up van 1989 had kunnen ontmoeten, wie zou dat zijn en waarom?

Dat zou zonder twijfel de bassiste van de Pixies zijn, Kim Deal. Een enorm inspirerende vrouw. Ik heb haar ooit bijna ontmoet toen ik als vervanging meedeed aan De Laatste Show. Zij zouden daar ook aanwezig zijn tijdens de opnames, maar ja... ze hadden toen een stevige rock-’n-rollreputatie, en die bewezen ze die avond wel. Ze waren namelijk in Brussel, in hun hotelkamer, maar na een stevig avondje uit waren ze niet bepaald presentabel genoeg om op televisie te verschijnen. (lacht) Ik zou echt heel graag eens een pint met hen gaan drinken. Dat lijkt me een memorabele avond!